Mayıs ayında, bisiklet tutkunlarının klasik tek günlük yarışlardan sonra merakla beklediği yılın ilk büyük turu Giro d’Italia gerçekleşti. Tadej Pogacar, Jonas Vingegard, Remco Evenepoel, Mathieu van der Poel gibi yıldızların yokluğuna bile, bu büyük turdan önemli dersler çıkarmak mümkün oldu. Özellikle 20. etap, sadece bir bisiklet etabı olmaktan öte, strateji ve deneyimsizliğin bedelini gösteren bir hikayeydi.
Isaac Del Toro…
Del Toro, bisiklet dünyasının yıldızı kabul edilen Tadej Pogacar’ın yokluğunda takımın lideri Juan Ayuso’ya destek olması için seçilen domestiklerden biriydi. Ancak etaplar ilerledikçe Del Toro domestiklikten ziyade bir genel klasman yarışçısına dönüştü. Bisiklet tutkunları turun son etaplarına kadar onu pembe mayoyla görmeyi düşünmese de o pek çok kişiyi şaşırttı. Henüz kariyerinin başında olmasına rağmen, zorlu etaplarda pembe mayoyu korumayı başardı.
Ancak yarışın kaderi, 20. etapla birlikte değişti. Son haftaya girilirken yarış liderleri domestiklerinden gerektiği gibi destek alamamaya başladı. Etaplar sertti ve favoriler yalnız yarışmak zorunda kalmıştı. Richard Carapaz ve Del Toro yarışın en kritik yokuşunda beklenen atağı yapamadılar. İki rakip bir süre kendilerine bakıp durunca deneyimli bisikletçi Simon Yates, bu fırsatı çok iyi değerlendirdi ve yokuşta yaptığı atakla genel klasman lideri olmayı başardı.
Del Toro, Carapaz’ın tekerinde sürmesinin, atak yapamamasının, gücünü doğru kullanamamasının bedelini ağır ödedi. Gücünün yetersizliğinden değil; deneyimsizliğinden kaynaklanan kararsızlık ve tecrübesizlik nedeniyle yarışı kaybetti.
Oysa atak yapamadığı yokuşa kadar işini yapmaya devam etti, yarıştan kopmadı. Ancak doğru zaman geldiğinde yapması gereken hamleyi yapamadı. Rakibi gözlerinin önünde yokuşta hızlandığında ne yapacağını, nasıl davranacağını bilemedi.
Benzer durumları iş hayatında da sıkça görüyoruz. Genç ve yetenekli çalışanlara kritik projeler emanet ediyoruz. Başlarda yeni rolün heyecanıyla işe başlıyor, parlıyor ve enerjisiyle herkesi etkiliyor. Ancak proje uzadıkça, işler karmaşıklaştıkça bu yetenekler yavaşlıyor, kriz anlarında yönünü kaybediyor, toplantılarda sessizleşiyor.
Ve biz sormaya başlıyoruz:
“Nasıl oldu da bu kadar yetenekli birisi buralarda takıldı?
Yetenek Tek Başına Yeterli Değil, Yol Arkadaşı Gerek
Kurumlar yetenekleri keşfetmede başarılı, hatta cesur davranıyor. Ancak onları destekleme, yani mentorluk konusunda önemli eksiklikler var. Kurumlarda mentorluk programları çoğunlukla kısa ömürlü ve yetersiz kalıyor. Deneyimli mentorlar, karmaşık iş ilişkilerinde yol gösteren, zor anlarda destek olan rehberler olarak yeterince yaygın değil.
Genç yetenekler işi yapabilirler ama ilişkileri yönetmekte zorlanırlar. Kriz anlarında çözüm bulabilirler ama önceliklendirme yaparken kararsız kalabilirler. Geri bildirime açıktırlar ama hangi fikrin gerçekten değerli olduğunu ayırt edemeyebilirler. Del Toro’nun 20. etapta Simon Yates’in atağına nasıl tepki vereceğini bilememesi gibi, bu durumdaki çalışanlar da kritik anlarda tereddüt eder, fırsatlar ellerinden kaçar.
Mentorlar, sadece deneyim aktaran insanlar değildir. Karmaşık ilişkilerde, matris yapılarda, uzayan proje takviminde ve stresli süreçlerde yol gösterirler. 20. etapta Del Toro’nun yanında bir takım arkadaşı “Şimdi atağa kalkmalısın!” diyebilseydi belki de İtalya Bisiklet Turu’nda farklı bir hikaye yazılabilirdi.
Aynı şekilde, iş hayatında da genç çalışanların şu desteklere ihtiyacı var:
- Bu kişiyle çatışma, çünkü sana gereksiz zaman kaybettirir.
- Bu iş gecikecek ama panik yapma, önce yönetimle zamanı konuş.
- Burada geri adım atmak zayıflık değil, önemli bir taktiktir.
Del Toro gibi yetenekli çalışanlar yalnız bırakıldıklarında zamanla yavaşlar, sessizleşir ve sistemin arkasında kaybolur. Bu noktada liderin görevi, “Yetenekli kişileri öne çıkarmak değil, düşmeden yürümelerini sağlamaktır.”
Peloton Liderliği kitabımda vurguladığım gibi: Yetenekler sizi hızlandırır ancak sonuca ulaştırmaz. Onları sonuca ulaştıran yanlarında birlikte yol alanlardır.
